Επειδή τελευταία με την κρίση δημιουργούνται ευκαιρίες να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και όσων είναι γύρο μας, όλοι βγάζουν τον πραγματικό εαυτό τους μπορούμε να δούμε τελικά τι κρύβετε κάτω από τα προσωπεία και των φίλων και γνωστών μας που εμείς μέχρι σήμερα νομίζαμε ότι ήταν κάποιοι άλλοι.
Αυτό που είναι ποιο άξιο μελέτης είναι το πώς έγιναν οι χαρακτήρες έτσι , αναπολώντας τα προηγούμενα χρόνια και συλλέγοντας μερικά ασήμαντα τότε όμως λεπτομερή γεγονότα που δεν τα δίνουμε και τόσο σημασία που όμως είναι τελικά πολύ σημαντικά και προσθέτοντας και την ευαίσθητη παιδική ηλικία που πιθανόν να μην ήταν και η καλύτερη, μπορεί να ήταν πιεστική, η και στερητική έτσι καταλήγουμε στα εσωτερικά τραύματα και αργότερα στα κόμπλεξ που αν δεν τα εντοπίσουμε αρχικά, κατανοήσουμε αργότερα, τα θεραπεύσουμε έγκαιρος, καταλήγοντας να ζούμε με αυτά και να τα μεταδίδουμε δύστυχος και στις μετέπειτα γενιές.
Είναι λυπηρό το ρητό (άνθρωποι ήμαστε λάθη κάνουμε)
Αλλά ποιο λυπηρό είναι το ρητό (λάθη ήμαστε ανθρώπους κάνουμε)
complex
Since last the crisis created opportunities to better understand ourselves and those around us, all turn out the real self can finally see what lies beneath the masks and our friends and acquaintances that we hitherto thought it was some other .
This is what it is worth considering how the characters were so, reminiscing the past year and collecting some minor details but then facts do not give so importance but is ultimately very important, and adding the delicate childhood may not was the best, can be stressful, and the deprivation so we end up in internal injuries and later in the complex that if you do not identify at first, understand later, heal in time, leading to live with them and transmits them miserable and in subsequent generations .
It's sad saying (people we do mistakes)
But how sad is saying (mistakes we humans do)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου